"Het was alsof ik dood was, maar mijn lichaam leefde nog"

"Het was alsof ik dood was, maar mijn lichaam leefde nog"

Als klein meisje was ik misbruikt, door een ouder meisje van twaalf jaar. Ze zei dat als ik het ooit aan iemand zou vertellen ze me ging vermoorden. Om te laten zien dat ze het meende, wurgde ze me.
Twintig jaar lang had ik het aan niemand verteld. Niet tegen mijn ouders, vrienden of leraren. Ik schaamde me ervoor en dacht dat ik het had verdiend, wat er gebeurd was. Dat het mijn eigen schuld was.
Ik kreeg een depressie en trok me terug. Gevoelens, dromen en positieve gedachten had ik niet meer. Het kon me allemaal niets meer schelen. Ik wilde het liefst dood.

Ik had in mijn jeugd een heel leger aan therapeuten en psychiaters versleten. Geen enkele behandeling leek goed te werken. Totdat ik beeldende therapie als laatste redmiddel ging proberen. Ik vond het eerst maar onzin, er was niets mis met mij. Ik had wel wat beters te doen dan naar de zoveelste zweefteef te luisteren. Het ging niets verbeteren, daar was ik van overtuigd. Ik deed het toch goed? Geen gevoelens, niemand die emotioneel bij mij kon komen. Niemand die mij dan nog pijn kon doen. Ik leefde van nachtmerries naar nachtmerrie. Het was alsof ik dood was, maar mijn lichaam leefde nog.

De beeldend therapeut liet mij zien, ervaren, dat er een andere weg was. Een weg die in het begin veel moeilijker was, maar waarbij de eindbestemming veel mooier is. Ik leerde weer bij mijn gevoel te komen. En alle verdriet en boosheid om te zetten in positieve kracht. Met behulp van die kracht heb ik mijn leven veranderd en mogelijk gered. Ik ben nu niet meer bang voor het verleden en mijn gevoelens. Ze zullen er altijd zijn, maar nooit meer mijn leven overheersen. Door los te laten heb ik mezelf bevrijd van een gevangenis die ik zelf gebouwd had.